ทำไมเราจึงต้องมีการฉลองบรรดานักบุญทั้งหลาย? เพราะตลอดปีเราก็มีการฉลองนักบุญอยู่แล้ว แต่ทำไมพระศาสนจักรจึงต้องให้มีการฉลองบรรดานักบุญทั้งหลาย อีกต่างหากอีก 1 วัน อาจมีเหตุผลสำคัญ 2 ประการคือ
1. เคียงคู่ไปกับการฉลองนักบุญที่เรามีบันทึกไว้ในแต่ละปี เรายังมีบรรดานักบุญชาย หญิงอีกจำนวนมาก บรรดามรณสักขี ชาย หญิง เด็กๆ ที่ร่วมอยู่กับพระสิริรุ่งโรจน์ในสวรรค์ ซึ่งเราไม่ได้ทำการฉลองให้กับท่านเหล่านั้น หลายท่านเป็นพ่อแม่ของเรา ปู่ย่าตายาย ซึ่งเป็นวีรบุรุษชายหญิงแห่งความเชื่อ วันนี้เราจึงให้เกียวต่อท่านด้วยการระลึกถึงท่าน ดังนั้น เราจึงอาจเรียกวันนี้ว่า วันฉลองนักบุญที่ไม่มีใครรู้จัก เหมือนในหนังสือวิวรณ์ได้กล่าวไว้ว่า “หลังจากนั้น ข้าพเจ้าเห็นนิมิตประชาชนมากมายเหลือคณานับจากทุกชาติ ทุกเผ่า ทุกประเทศและทุกภาษา กำลังยืนอยู่เฉพาะพระบัลลังก์และเฉพาะพระพักตร์ลูกแกะ ทุกคนสวมเสื้อขาว ถือใบปาล์ม” วิวรณ์ 7:9
2. การฉลองนี้ทำให้เรามองดูเป้าหมายแห่งชีวิตนิรันดรของเราแต่ละคน ท่านนักบุญที่เราฉลองนี้ เป็นมนุษย์ชายหญิงเหมือนๆ กับเรา เป็นเหมือนกับที่เราเป็นนี่แหละ และพวกท่านก็ได้อยู่ในที่ที่เราได้วาดหวังเอาไว้สักวันหนึ่ง ในฐานะที่เราเป็นคริสตชน เรารู้ว่า ชีวิตของเรานั้น ไม่ได้เริ่มต้นตอนนี้เรามีชีวิต และจบลงเมื่อเราจากโลกนี้ไปแล้วเท่านั้น แต่ชีวิตของเรา เกิดขึ้นก่อนที่เราจะเกิด และต่อเนื่องไปจนเราตายและไปสู่ชีวิตนิรันดร
นั้นคือสิ่งที่บอกกับเราว่า ทำไมเราจึงไม่ลืมที่จะระลึกถึงบรรดาผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว เรารู้จักชีวิตของบรรดานักบุญทั้งหลาย ในสายตาของเราเราไม่เห็นพวกท่านเหล่านั้นแล้ว แต่ในสายตาแห่งความเชื่อ เราเชื่อว่า ท่านเหล่านั้นมีชีวิตอยู่นิรันดร เพราะท่านเหล่านั้นมีชีวิตอยู่ในพระเจ้า ท่านเหล่านั้นมีชีวิตมากกว่าที่เรามี เพราะว่า เป็นชีวิตที่ได้อยู่กับพระเจ้า จะไม่มีเรื่องราวของความทุกข์ทรมาน, ไม่มีเรื่องโรคร้ายต่างๆ , บาป ,หรือความตายอีกต่อไป
น่าเสียดาย ที่ว่า การที่เราจะมีชีวิตแบบบรรดานักบุญทั้งหลายนั้น ไม่ใช่เรื่องอัตโนมัติ แต่พระเยซูเจ้าทรงตรัสว่า "คนที่กล่าวแก่เราว่า “พระเจ้าข้าพระเจ้าข้า นั้น มิใช่ทุกคนจะได้เข้าสู่พระอาณาจักรสวรรค์ แต่ผู้ที่ปฏิบัติตามพระประสงค์ของพระบิดาของเราผู้สถิตในสวรรค์นั่นหละ จะเข้าสู่สวรรค์ได้”(Matthew 7:21).
พี่น้องครับ เราจะดำเนินชีวิตตามพระประสงค์ของพระเจ้าอย่างไร? คำตอบอยู่ในพระวรสารวันนี้แล้วครับ “ความสุขแท้จริง” หรือ บุญลาภ 8 ประการ ซึ่งพระเยซูเจ้า ได้มอบกับบรรดาศิษย์ของพระองค์นั้น เป็น “แนวทางการดำเนินชีวิตไปสู่ความสุขนิรันดร” บรรดานักบุญทั้งหลายที่เราฉลองในวันนี้นั้น เป็นผู้ที่ดำเนินชีวิตอย่างยากลำบากและเดินในหนทางแคบๆ ของ “ความสุขแท้จริง” นี้ เพื่อเข้าสู่เข้าสู่พระอาณาจักรสวรรค์
ในโอกาสวันฉลองนักบุญทั้งหลายนี้ พระศาสนจักรเชิญชวนเรา และ ท้าทายเราแต่ละคน ให้ มิใช่พูดและพูด แต่ก้าวเดินต่อไปตามแบบอย่างของบรรดานักบุญ
จุดมุ่งหมายของ “ความสุขแท้” 8 ประการคือ เป็นแนวทางในการดำเนินชีวิตคริสตชน เชื้อเชิญเราให้เป็นหนึ่งเดียวกับความยากจน เป็นหนึ่งเดียวกับความทุกข์โศกเศร้า, เป็นหนึ่งเดียวกับความท้อแท้สิ้นหวัง ,ผู้ที่หิวกระหายความยุติธรรม ฯลฯ ความสุขแท้ท้าทายเราให้เราเป็นคนที่ “เมตตาสงสารผู้คน” , เป็นชายหญิงที่จิตใจบริสุทธิ์ และค่อยๆ กลายเป็น “ผู้สร้างสันติ” ในการอยู่ร่วมกันกับผู้อื่น ในครอบครัวและในสังคมของเรา แม้ว่า สิ่งต่างเหล่านี้อาจพบ “การเบียดเบียน” และ การหัวเราะเยาะ
ไม่มีนักบุญคนใด ที่มีจุดมุ่งหมายในชีวิตว่า จะต้องร่ำรวยเหนือใคร มีอำนาจสูงศักดิ์ หรือมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักของทุกคน ตรงกันข้าม ท่านเหล่านั้น มองไปข้างหน้า เพื่อหารางวัลแห่งชีวิตนิรันดร ซึ่งพระเจ้าจะมอบให้กับผู้ที่ซื่อสัตย์มั่นคง ในวันสุดท้ายของชีวิตในโลกนี้
วันนี้ เราทุกคนได้รับเชิญให้เดินในหนทางของท่านนักบุญทั้งหลาย หนทางของความสุขแท้ หนทางที่เป็นทางแคบๆและยากลำบาก เราจึงจำเป็นต้องมีความเชื่อและความกล้าหาญที่จะเดินผ่านไปให้ได้ ตัวอย่างของบรรดานักบุญและคำภาวนา เป็นกำลังใจให้เราก้าวหน้าต่อไป
น.ออกัสติน บอกว่า การดำเนินชีวิตตาม “ความสุขแท้” เป็นสิ่งที่ยากมาก แต่เมื่อท่านได้อ่านประวัตินักบุญต่างๆ ท่านก็บอกว่า “บรรดาชายหนุ่มหญิงสาวเหล่านี้ ยังทำได้ ทำไมผมจะทำไม่ได้?”
ทำไมจะทำไม่ได้? ความเชื่อรับรองเราว่า ทุกคนที่ฟังเสียงของพระเยซูและดำเนินชีวิตตาม “ความสุขแท้จริง” นี้ ในวาระสุดท้ายของชีวิต เราก็จะได้ยินเสียงของพระเจ้าที่ตรัสกับเราว่า “ดีมาก ผู้รับใช้ที่ดีและซื่อสัตย์ เจ้าซื่อสัตย์ในเรื่องเล็กน้อย...จงมาร่วมยินดีกับนายของเจ้าเถิด” (Matthew 25:21).
ขอพระเจ้าประทานพระพรแด่พี่น้องทุกท่าน
